Hiçbir şey hissetmememin egomu tatmin etmesi gerekirken, ısrarla içimde hala bir yerlerde kalan bazı duyguların varlığından emin olup, onları tutup çıkarmak istiyorum. Hiç doğmamış olmayı dilerdim. Ama hayatta olduğuma göre, nefes almaktan tiksinmeye bir son verip, kendimden nefret etmeyi bırakmalıyım.
Ben bir bağımlıyım. Neye ya da kime olduğu önemli değil. Sapkınlıklarımı dizginlemekten yorgun düştüm. Ama yine de (hala ve asla bitmeyen bir öfkeyle) intikam alacağım günü bekliyorum. Beni küçük yaşta bu hayata iten, her pisliğimin sebebi olan, sapkınlıkları beynime sokan, bu zamana kadar dünyanın oksijenini fazlasıyla tüketip hiçbir işe yaramayan o kişiden.. Hayır yine yazarken vazgeçiyorum. Umrumda değil hiçbir şey. Hiçbir şey.
İstediğim hayatı yaşamaktan o kadar uzağım ki. Kendimi 30 katlı inşaatın tepesinden boşluğa bırakmadan önce söyleyeceğim son cümle "Hayat, .mına koyayım senin" olacak.
