sessiz oluyor geceler. biraz da soğuk.
ellerim üşüyor.
üçüncü katın balkonundan atlarsam ölmem diye düşünüyorum.
ne kadar çok insan varmış beni tanıdığını düşünen. ve gerçekten tanıyan ne kadar azı. hangi rengi en çok sevdiğimi sordum geçenlerde birine; siyah dedi. siyah, teorik olarak bir renk bile değil. sustum sadece. ben siyahı sevmem.
ne tür müzikler dinlerim desem, her kafadan bir ses çıkar; kafam şişer. nasıl biri olduğumu sormaya cesaret bile edemem. herkes biraz tanıdığını düşünüyor beni. kimisi kendimden bile fazla tanıdığına emin. oysa benim hiç böyle bir iddiam olmadı 30 yıllık hayatım boyunca. kendimi tanımaya çalışmadım da zaten. ama kim olmak istiyorsam, o'ydum ben. kim olmamı istedilerse..
bir tek annemi öptüğümde "ben"im.
babama sarıldığımda.
kimse sormadı en sevdiğim yemeği. ilk kez kaç yaşında ölmek istediğimi sormadılar.
yatağın hangi tarafında yatmak istediğimi de soran olmadı.
en büyük hayalimi, en sevdiğim ülkeyi merak etmedi kimse.
ne kadar az tanıyan varmış beni oysa.
kimseye de sormamıştım ama
yeri gelmişken,
tanışalım mı?