"bugüne kadarki en iyi dostun kimdi" diye sorsan,
sendin benim en iyi dostum.
yaşadıklarımızın hepsini bir kenara bırakacak olursak, kimse senin kadar iyi bir dost olmadı.
kimse sevmedi beni senin kadar, senin gibi.
her şeyden vazgeçmeyi göze almadı kimse.
sadece beni düşünerek, anlayarak, tanıyarak ve bilerek.
kimse senin kadar iyi görmedi içimde sakladığım şeyleri.
sustuklarımı bile duydun sen;
kimse senin gibi dinlemedi beni.
senin kadar merak etmedi düşüncelerimi kimse.
kimseyle konuşamadım seninle konuştuğum kadar, seninle konuştuğum gibi.
kimsenin yanında, senin yanında olduğum kadar rahat olamadım ben.
sen en iyi dostumdun.
ve bu dünyada tanıdığım en iyi insan.
ne zaman ayağım takılsa sen vardın yanımda;
düşmeme hiç izin vermedin.
en mutsuz olduğum zamanlarda da, en sinirli ve en çekilmez anlarımda da vazgeçmedin beni sevmekten.
ağladığımda hep omzun oradaydı, yanıbaşımda.
beni hiç yalnız bırakmadın sen. hep peşimden geldin, merak ettin, ne kadar kızsan da.
benim en iyi dostumdun.
seni özlüyorum.
bazen hiçbir şey umduğumuz gibi olmuyor işte.
iki insan aynı anda birbirini aynı şekilde sevmeyi beceremiyor.
bir taraf hep daha mutsuz.
"gitme, kaybedince daha çok seveceksin" diye şarkı yapıyorlar sonra,
ama insanoğlu işte, kaybedince anlıyor ancak.
bu da kaderin cilvesi olsa gerek.
sahi neydi bizim şarkımız?
doğru ya, bizim bir şarkımız yoktu.
...ama iyi bir dayı olmuşsun,
eminim iyi de bir baba olursun.