24 Ağustos 2009 Pazartesi

..Bir son daha

Hayat üstüne gelir bazen.
Hiçbir şey yapmazsın.
Yerinden bile kıpırdamazsın.

Duvarlar daha yüksek, oda daha dar olur sanki..
Hiçbir şey yapmazsın.

Saatlerce tavanı izleyebilecek kaç kişi tanıyorsun ki?
Daktilo sesi olmadan uykuya dalamıyorum sanki. Pikapta Kill 'Em All dönüyor ama dinlemiyorum bile. İçimde sadece bütün plakları parçalama isteği var. Dünyayı bir baltayla parçalara bölme isteği duyduğum halde yataktan kalkma cesaretini gösteremiyorum. Yüzümü yastığa gömüp kendimi boğmayı denemeliyim belki de.

Kendimi bembeyaz bir boşlukta hayal ediyorum. Hiçbir şey yok. Yer yok, duvar yok, tavan yok. Sadece boş beyaz bir sahne. Siyah olan tek şey benim ruhum.

Kaçabileceğim hiçbir yer olmadığını kendimi öldüremediğimde anlamıştım ben. Ölüm ödül olur bana. Kendimin kiralık katili olmak için her yolu deneyebilirim. Yaptığım hiçbir şey yok oysa ki. Sadece yaşamaya çalışıyorum. Hayatta kalmaya.. Bütün mücadelem bugünü geçirmek için. Yarın olduğunda yine aynı mücadele. Bugünü geçirmek için.. Sonraki gün yine aynı..

Bazen yaşadığım umutsuzlukları topladığımda çıkacak sonucu merak ediyorum. Yaşattığım hayal kırıklıklarını.. Benden hep bir şeyler bekleyen bünyelerin kaldıramadığı acıları.. Ben bile kendimden umudu kesmişken nasıl olur da sizleri mutlu edebileceğimi bekliyorsunuz?

Hayatı yaşamaya yeni başlayacağım yaşlarda vazgeçtim ben yaşamaktan. Hep karşımda öyle durdu boşa harcadığım yıllar.

Ya geçmişte kaldım hep, ya daha hızlı aktı bende zaman dünyadakinden..
Ya geride kalıp koştum yoruldum, ya çok hızlı gittim yetişemediler.
Ortası yoktu.
Ortası hiç olmadı.

Ya kendimden nefret ettim, ya narsizmin doruklarında dolaştım.
Ortası yoktu.
Ortası hiç olmadı.

Ben hep en ateşli sevişmelerin doruk noktasındayken orgazma ulaşamayan oldum, hep bir şeyi öğrenmenin sevincini yaşarken, geride kalanların hepsini unutmanın burukluğunu yaşadım. Ben hep silahı kafama dayayıp da tetiği boşa çektim.

Bir kez daha vazgeçiyorum kendimden.
Bu son olsun!