Biz biraz daha gerçekçi insanlarız. Buyur demesini biliyoruz acılara. Cam şişelerde saklıyoruz umutlarımızı, cam daha sağlıklı diye.
Biraz daha gerçekçiyiz diğerlerinden. Yaralarımız kanasa da çok zaman, ağlamıyoruz.
Gerçekçiyiz ya, o yüzden de son kurşunu kendimize saklıyoruz. Hep bir kaçış planımız var, kaçışı olmayan hüzünlerden. Dikenlerimizi açmışız da, beceriksiziz hala. Kendimize batırıyoruz her birini. Kanrevan içinde kalıyoruz, ama yine de sesimiz çıkmıyor.
Biz gerçekçiyiz biraz daha. Alfabeden önce öğrenmişiz ya ağlamasını, o yüzden konuşmuyor ve sormuyoruz.
Sadece içimizde biriktiriyoruz gözyaşlarımızı.
