hep teselli arayışındadır aşık insan. maşuktan bir ses gelmez de kendini avutur aşık. yaraladığını zanneder sarf ettiği her acımasız cümlesiyle. oysa ben daha acımasız olayım mı sana arkadaş. dünyayı ters çevirip silkeleyip en can yakıcı kelimelerle süslenmiş cümleler kursan da, umrunda değilsen eğer maşuğun, boşa kendini kandırdığınla kalırsın. ama anlıyorum seni de. bu kendini önemli hissetme çabanı anlayabiliyorum. kendince yaptığın rahatlama terapini anlıyorum.
bir güzellik yapmak istiyorsan yine de, sessiz kal sadece. tepkisizliğin en büyük tepki olduğunu anlayabilmen için daha kaç çaban sonuçsuz kalmalı? gerçekleri görebilmen için daha kaç kez yemelisin aynı tokadı tam da aynı yere? bir anlığına durup düşün. senin için önemli olmadığını ısrarla haykırdığın biri için bunca cümle kurma çaban niye? bir anlığına düşün. gerçekten senin için önemsiz olanları düşün. bir şiir yazmaya çalış o önemsiz insanlara. hadi şöyle süslü püslü, yakıcı bir cümle kurmaya çalış onlar için. yok hayır yapamadın değil mi?
işte hala çırpınıyorsan birilerine önemsiz olduklarını kanıtlamak için, aslında pek de o kadar önemsiz değiller demektir. gerçekten hayatında hiçbir şey ifade etmeyen birine satırlar dolusu küfür bile edemez insan !
