Uyuyamıyorum.
Beynim düşüncelerin istilasından bir cesede döndü. Bundan sonra ne yapacağımı sorup duruyorum kendime. Ne yapmam gerektiği konusunda en ufak bir fikrim bile yok. Gözlerimi kapatamıyorum. Karanlık odanın tavanına dikip gözümü dakikalarca kıpırtısız yatıyorum yatakta. Çok uykum var. Uzun zamandır kendimi hiç bu kadar yorgun hissetmemiştim. Ve bu kadar çaresiz.
Aynada gözlerimin içine bakıp nerede hata yaptığımı soruyorum kendime. Dünyaya gelişim dışında başka büyük hatalar da yapıyor olmalıydım ki mutluluk kayıp gidiyordu avuçlarımın arasından. Bir şeyleri yanlış yapıyor olmalıydım.
Yıllar sonra ilk defa mutlu bir insan olmaya bu kadar yaklaşmışken, bu kadar sevmişken yaşamayı; bir yerde yine bir hesaplama hatası yapmış olmalıydım. Belki de gidiş yolum baştan beri hataydı. Ufak bir hesaplama hatasından çok daha fazlasıydı. Belki çözümü yanlış öğrenmiştim, yanlış ezberlemiştim formülü.
Uyuyamıyorum.
Kalbimin sızlamasından oksijen gitmiyor ciğerlerime.
Söylemek istediğim yüzlerce cümle varken, tek bir kelime bile edemiyorum. Beynimin içinden geçen hangi düşünceye tutunacağımı bilmiyorum bu gece. Çok karanlık. Yolu göremiyorum yarına giden. Canımın acısından başka bir şey düşünemiyorum.
Keşke sen de sevseydin.
Ya da sevdirmeseydin kendini.
